çarpışan arabalar ile sosyalleşmek vardı eskiden.
çocukken insanlarla iletişim kurmak ne kadar kolaymış onu düşünüyordum.
düşünsene,50 metrekarelik bir alanda,küçük arabaların içindesin ve arabayı hiç düşünmeden başka birinin arabasına hızla çarptırıyorsun,ne bileyim köşeye sıkıştırıyorsun,hatta bazen başkalarıyla anlaşıp bir kişiye dalıyorsun falan,sonra da beynini yerinden oynattığın o kişiye bakıp gülüyorsun.nasıl bir eğlence anlayışıymış.hiçbirini de tanımıyorsun,nasıl bir kendine güven,hepinizin ağzına sıçarımcılık.küçükken işler farklıymış.
skip to main |
skip to sidebar
- melih
- One hundred percent personal. I write for myself in order to get back here certain times a year or two, read what I wrote and have a good laugh at how stupid I was back then. So unless you're a stalker, what you're about to read is gonna sound like a bunch of crap that makes no sense. Well, that's what we call "inner voice" Welcome to my wardrobe. Sincerely.